SZCZAWIK ZAJĘCZY

 

Szczawik Zajęczy (Oxalis acetosella) pojawia się na obrzeżach lasów wczesną wiosną. Jako surowiec zielarski wykorzystuje się liście i kwiatostan. Wykazuje działanie moczopędne, dawniej używany był w lecznictwie jako odtrutka przy zatruciach arsenem i rtęcią, a także przy zaburzeniach menstruacji u kobiet oraz do leczenia krzywicy i miażdżycy. Szczawik Zajęczy jest źródłem witaminy C; w stanach zapalnych dziąseł można żuć świeże liście rośliny, napój ze świeżych liści obniża gorączkę. Szczawik zajęczy likwiduje zgagę, zaburzenia czynności wątroby oraz trawienia. W lecznictwie ludowym świeżo wyciśnięty sok z listków stosowany był w początkowych stadiach raka żołądka, przy wrzodach i guzach. Sok wyciska się w sokowirówce, pije co godzinę 3-5 kropli z wodą lub herbatą ziołową. Zewnętrznie wrzody smaruje się świeżo wyciśniętym sokiem. 

Liście zbiera się wczesną wiosną i wczesnym latem.

Nie zaleca się stosowania ziela przy schorzeniach dróg moczowych, nerek i gruźlicy. 

Młode listki szczawika można dodawać do sałatek, mięs i zup. Świeże fragmenty rośliny można dodać do wody z miodem i pić jak lemoniadę. 

Zastosowanie mają tylko świeże liście szczawika, nie suszy się ich (jak ma to miejsce w przypadku innych ziół).