KORZEŃ ŁOPIANU

       

Łopian większy/Fot. J.Smak
 Łopian (Arctium L.) to roślina dwuletnia, rośnie  przeważnie  na przydrożach i rumowiskach. Należy do rodziny astrowatych. Osiąga wysokość od kilkudziesięciu cm do nawet 3 metrów.        Charakterystyczne kolczaste główki kwiatowe, koloru różowo-fioletowego widoczne są z daleka. Jesienią potrafią być prawdziwą zmorą dla przechadzających się w pobliżu spacerowiczów, w tym zwierząt. Liście duże, sercowatookrągławe. W Polsce występują na stanowiskach naturalnych cztery gatunki łopianu:

*łopian gajowy  (Arctium nemorosum Lej.)

* łopian mniejszy  (Arctium minus (Hill) Bernh.)

*łopian pajęczynowaty (Arctium tomentosum Mill.)

*łopian większy  (Arctium lappa L.)

Znaczenie w ziołolecznictwie mają korzenie łopianu większego, mniejszego i pajęczynowatego. Korzenie pozyskuje się wczesną wiosną lub jesienią. Są one szarobrunatne, o grubości około 3 cm; mają słaby, nieprzyjemny zapach, smak najpierw słodkawy, później gorzkawy. Korzenie myje się dokładnie i kroi, suszy w temp 50° C.

 W ziołolecznictwie korzeń łopianu stosuje się w dolegliwościach wątrobowych, działa też moczopędnie, przyspiesza przemianę materii. W medycynie ludowej korzeń łopianu był uznawany za zioło sprzyjające odtruwaniu i oczyszczaniu organizmu z toksyn, wierzono że ma właściwości magiczne. Dzięki zawartości śluzów korzeń łopianu ma właściwości osłaniające i regenerujące błonę śluzową gardła i przełyku. Duża zawartość antyoksydantów sprawia, że preparaty z korzenia łopianu działają przeciwzapalnie, co może być pomocne w przypadku łagodzenia przewlekłych stanów zapalnych, np. stawów. Nie wszyscy jednak mogą stosować łopian wewnętrznie. Łopian hamuje krzepliwość krwi dlatego nie powinny go stosować osoby mające zaburzenia krzepliwości oraz przyjmujące leki przeciwzakrzepowe i rozrzedzające krew. 

Zastosowanie łopianu w postaci:

Suszonego korzenia łopianu, polecany w celu sporządzenia mieszanek polecanych na problemy urologiczne, oczyszczenie organizmu z toksyn, a także na problemy gastryczne.

Napary, odwary i nalewki z korzenia łopianu mają korzystny wpływ na procesy trawienne, a ponadto działają przeciwbakteryjnie i rozkurczowo. Poleca się je również w trakcie oczyszczania organizmu.

Olej z korzenia łopianu ma zastosowanie w dermatologii. Sprzyja gojeniu i regeneracji naskórka u osób cierpiących na egzemę, łojotokowe zapalenie skóry, a także łuszczycę. Regularnie stosowany na skórę twarzy może spowolnić powstawanie zmarszczek i sprzyjać wyrównaniu kolorytu skóry.

Przeciwwskazania dla korzenia łopianu dotyczą osób uczulonych na rośliny z rodziny astrowatych. Po preparaty doustne z korzenia łopianu nie powinny sięgać kobiety w ciąży i w trakcie laktacji, a także osoby z zaburzeniami krzepnięcia krwi.

Świeże liście łopianu można stosować w postaci okładów na obolałe stawy, a także stłuczenia i owrzodzenia. Podobne zastosowanie ma sok wyciśnięty z świeżych liści łopianu. Polecany jest do przemywania skóry z trądzikiem, przy łojotoku i zmianach pigmentacyjnych. Wcieranie w skórę głowy soku z liści łopianu hamuje łysienie i zapobiega powstawaniu łupieżu.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

BABKA LANCETOWATA

Obraz
    Babka lancetowata,  Babka wąskolistna, języczki polne             (Plantago lanceolata L.) - należy do rodziny babkowatych. W stanie dzikim występuje praktycznie na wszystkich kontynentach; gatunek bardzo zmienny, przystosowuje się do różnych warunków. Babka lancetowata to roślina znana i stosowana w lecznictwie od bardzo dawna. Maria Treben w swoim zielniku nazywa babkę Królową dróg a to dlatego, że ziele porastało drogi i pobocza dróg.  Rozjeżdżane żelaznymi obręczami wozów, deptane przez końskie kopyta, nie uległo zniszczeniu. Tak więc uważano, że jest to roślina silna, dlatego będzie doskonałym środkiem na zranienia; jej sok zalecano na ukąszenia skorpionów i węży, złamania i opuchlizny. W medycynie ludowej babkę stosowano na chrypkę, suchy kaszel, nieżyt przewodu pokarmowego i dróg moczowych. Inna równie dobrze znana odmiana babki, to Babka zwyczajna, która niczym nie ustępuje babce lancetowatej. Obie odmiany rosną na poln...
Czytaj więcej

PIĘCIORNIK KURZE ZIELE

Obraz
  Pięciornik  kurze ziele ( Potentilla erecta) znany też jako pięciornik kurzyślad, panieński korzeń, pięciornik czteropłatkowy, pięciornik leśny.     T o bylina z rodziny różowatych. Surowcem lekarskim są kłącza ( Tormentillae rhizoma). Pięciornik kurze ziele wykazuje d ziałanie ściągające, bakteriobójcze, przeciwbiegunkowe. Wewnętrznie, stosuje się w postaci odwarów lub nalewek do leczenia biegunek, stanów zapalnych przewodu pokarmowego, zatruć. Zewnętrznie - w leczeniu stanów zapalnych i ropnych jamy ustnej, gardła, pochwy, odbytu, sromu, świądu, czyraków, oparzeń skóry (w postaci maści, odwarów, lewatyw). Wywar z kłącza pięciornika dobrze sprawdza się przy zapaleniach gardła (do płukania).
Czytaj więcej

PRZYTULIA CZEPNA

Obraz
  Przytulia czepna (Galium aparine) - roślina z rodziny marzanowatych. Jest rośliną jednoroczną. Jej nazwa czepna wzięła się stąd, że takie wykazuje właściwości. Jej włoski występujące na łodydze i listkach  wykazują się dużą przyczepnością do odzieży i futer zwierzęcych a także posiadają klejąca wydzielinę. Przytulia może osiągać wysokość nawet do 6m jednak z uwagi na jej wiotkość zmuszona jest wspinać się po innych roślinach. Przytulia  wykazuje działanie moczopędne, przeciwzapalne i oczyszczające. Wspomaga również układ pokarmowy. Przytulia czepna stosowana w postaci naparów i odwarów zarówno do picia, jak i zewnętrznie przy problemach skórnych.  Dawniej sprawdzała się w leczeniu drobnych ran i oparzeń. Przytulia zawiera olejek eteryczny, którego związki takie jak: terpeny, ketony i aldehydy odpowiadają za lecznicze właściwości.  Napar przygotowuje się z suszonego ziela zalewając 1-2 łyżki  szklanką wrzątku. Trzymać pod przykryciem 20 minut. Po wystudze...
Czytaj więcej