KONICZYNA

Czerwona koniczyna (Trifolium pratense L.), rośnie na łąkach i pastwiskach. Jako surowiec wykorzystuje się głównie kwiaty ale także całą część nadziemną. Dodawana do paszy zwierzęcej znajduje również zastosowanie w ziołolecznictwie i kosmetyce. Czerwona koniczyna zawiera w swoim składzie witaminy (A, B, C, E) i mikroelementy (wapń, potas, magnez, krzem, żelazo, cynk). 

Kwiaty koniczyny zawierają również wiele substancji z grupy flawonoidów (pochodne kemferolu i kwercetyny, w tym antocyjany), garbniki, fenolokwasy – kwas salicylowy i kumarowy, saponiny, olejek eteryczny.

Za właściwości terapeutyczne odpowiadają głównie obecne w koniczynie izoflawony, czyli substancje o właściwościach podobnych do estrogenów. Są to tzw. fitoestrogeny.

Biała koniczyna, koniczyna rozesłana – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny bobowatych. Roślina pastewna, jest jedną z najcenniejszych roślin pastwiskowych, zawiera dużo białka, długo zachowuje mięsistość, dlatego też obszary porośnięte białą koniczyną są odporne na deptanie i przygryzanie.

Koniczyna biała jako roślina lecznicza, wykazuje właściwości przeciw-reumatyczne, przeciw-artretyczne; surowcem leczniczym są kwiaty. Wchodzi w skład mieszanek o działaniu przeciwreumatycznym i przeciwartretycznym, również w postaci naparów z kwiatów stosuje się dnie, grypie, przeziębieniach, podczas leczenia infekcji górnych dróg oddechowych, chorobach kobiecych, także do kąpieli w ww. schorzeniach. Koniczyna biała posiada też właściwości przeciwbiegunkowe. Cała roślina jest jadalna.